Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

"ΠΕΡΣΕΠΟΛΙΣ" H TAINIA




Δες το site της ταινίας
 
Στην Τεχεράνη της δεκαετίας του 1970, η μικρή Μαργιάν μεγαλώνει στο τέλος της δυναστείας του Σάχη, παρατηρώντας με τα μεγάλα μάτια της και την αθωότητα του μικρού παιδιού τα κακώς κείμενα της κοινωνίας της. Μέσα από τα μέλη της οικογένειάς της, σκεπτόμενων ανθρώπων που επιθυμούν την κοινωνικοπολιτική αλλαγή, βιώνει την Ισλαμική Επανάσταση του Χομεϊνί και την ανατροπή του παλιού καθεστώτος. Αρνείται να συμβιβαστεί με τη νέα τάξη πραγμάτων και στην αρχή της εφηβείας της φυγαδεύεται στην Αυστρία για ασφάλεια από τους ίδιους τους γονείς της. Εκεί, γνωρίζει από πρώτο χέρι τα καλά και τα κακά της ευρωπαϊκής κουλτούρας, μορφώνεται, κινδυνεύει να πεθάνει στο δρόμο και επιστρέφει στο σπίτι της μετά από λίγα χρόνια, πιο συνειδητοποιημένη αλλά και σε βαριά κατάθλιψη, μόνο και μόνο για να αντιμετωπίσει εκ νέου τη στυγνή πραγματικότητα της ισλαμικής Τεχεράνης, μέχρι την επόμενη (και τελευταία μέχρι σήμερα) μετανάστευσή της στο Παρίσι.

Έχοντας στις αποσκευές του αρκετά βραβεία ως τώρα (με σημαντικότερο το βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στις φετινές Κάνες και την υποψηφιότητα για το Χρυσό Φοίνικα), το «Persepolis» δικαιώνει σε μεγάλο βαθμό τη φήμη του, όχι τόσο για την πολιτική διαλεκτική του, όσο για την αφοπλιστική ειλικρίνειά του. Ένα ασπρόμαυρο ημερολόγιο, το οποίο καταφέρνει με την ουσιαστική και, ενίοτε, χιουμοριστική σκηνοθεσία και το απλό σχέδιό του να μεταφέρει όλες τις αγωνίες και τα όνειρα ενός νέου ανθρώπου που μεγαλώνει σε αντίξοες συνθήκες, κάτι που μεγεθύνεται από το γεγονός ότι εδώ αφορά μια γυναίκα στον ισλαμικό κόσμο. Από νωρίς διαφαίνεται ξεκάθαρα ότι η Σατραπί δεν έχει σαν πρωταρχικό της σκοπό την πολιτική καταγγελία, αλλά την εκ βαθέων εξομολόγηση όλων αυτών των περιστατικών και συνθηκών που την έκαναν αυτό που είναι σήμερα. Κι εκεί είναι που κερδίζει το στοίχημα και μας αποζημιώνει.


Μέσα σε  ένα απόλυτα συντηρητικό κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο αλλά ταυτόχρονα και μέσα σε μια αστική οικογένεια διανοούμενων, η ασυμβίβαστη Μαργιάν θα ακούσει πάνκ, Άιρον Μέιντεν και Άμπα (η δυτική μουσική πουλιέται στη μαύρη αγορά σα να πρόκειται για σκληρά ναρκωτικά), θα πλακώσει στο ξύλο τα ξαδέρφια της, θα χωρίσει και θα φύγει, τελικά, στη Δύση. Είναι μία φυγή που δεν εξισώνεται αυτόματα με την ευτυχία της, καθιστώντας το φιλμ ένα αέναο ταξίδι αναζήτησης ταυτότητας που παραμένει ανοιχτό ακόμη και μετά το τέλος της ταινίας.
Το «Περσέπολις» είναι ταυτόχρονα μια αφοπλιστική ιστορία ενηλικίωσης και γυναικείας χειραφέτησης.


5 σχόλια:

  1. Να υποθέσω ότι είδες την ταινία.! Πότε προλαβαίνεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ ωραίο περιβάλλον για blog.
    Έτσι είναι τα στελέχη εκπαίδευσης!!
    Καλή επιτυχία!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μπράβο, Αρχοντούλα!Πολύ ωραίο blog έφτιαξες!πράγματι, πότε προλαβαίνεις;όχι μόνο την ταινία, όλα αυτά που διάβασα στο προφίλ...Καλή επιτυχία σ όλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τα σχόλιά σου αποτελούν έναν καλό λόγο, ίσως το έναυσμα, για να δει κανείς την ταινία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή